Uitgenodigd bij Bokul Khan "De Houseboy"

Zaterdag 14 februari waren we uitgenodigd bij onze houseboy. Dat heeft best wel indruk op ons gemaakt.
Met 8 families leefden ze in een oude , vervallen boerderij en ieder had een koeienstal van 24 vierkante meter.
Zij leefden in wat bij ons 1 slaapkamer is qua oppervlakte. Er stond een 2 persoonsbed 1 tafeltje 2 stoelen een bank en 2 kastjes. Aan elektrisch hadden ze 1 gloeilamp, een oude tv en de koelkast die ze van ons gekregen hebben. Moet je je voostellen in deze warmte zonder koelkast en het leuke is dat de hele buurt de etenswaren bij hun brengt om koel te bewaren. Om 12.00 uur kwam de chauffeur van Bonne en om 13.00 uur hadden we afgesproken. De hele buurt was uitgelopen om ons te “bekijken” en hele groepen mensen verdrongen zich voor het enigste raampje in huis. Er was geen wc en geen stromend water en een butagasflesje om op te koken.
Golfplaten op het dak, dat lekte in de regentijd en de kastjes en het bed stonden op houtblokken, want in de regentijd staat er 20 centimeter water in de “kamer”. Bonne zat al te bedenken hoe hij dat dak dicht kon krijgen. Bokul zijn moeder was apart voor ons overgekomen uit een dorpje buiten Dhaka (2 uur op de riksja en terug).
Er hing voor al deze stallen een touwtje met een gordijntje, waar iedereen buiten ( koud water) kon douchen.
Ook zat er achter dit gordijntje een gat in de grond (ook buiten) dat diende als wc. Het eten was prima, wij hadden een mes en vork gekregen en de rest eet met de linkerhand. Er was mihoen, nasi, een soort vissticks, gamba’s en gebakken vleesbrokjes. Voor na ,dikke zoete rijst in melk van de koe van oma, dus verser kan het niet, dit had ze in een plastic fles meegenomen. Ze waren de hele morgen bezig geweest met bakken en braden, want eten is voor hun betaalbaar en dat willen ze je dan in overvloed geven. Ze zijn heel onderdanig ze buigen steeds voor je en als jij gaat staan gaat iedereen staan, maar dat kunnen wij (willen we wel) niet 1,2,3 veranderen, dat is er door de jaren heen ingeslopen. Het was verder heel gezellig (met handen en voeten praten) want alleen houseboy en zijn broer spraken Engels. Om 15.00 uur zijn we weer in de auto gestapt (die nog steeds stond te wachten) omdat Bonne nog een vergadering had. Je bent beide een beetje beduusd, want je weet dat zijn leefomstandigheden zo zijn, maar het met eigen ogen zien is anders. Wij hebben ook werkelijk niets te klagen en dan dringt het tot je door wat je allemaal hebt en toch zijn deze mensen heel gelukkig en vrolijk.
Groetjes Bonne en Hilly,
Tot mails en bedankt voor alle leuke reacties op de weblog.