Vreemd weekje

Het is weer een beetje rustig als je de krantenberichten mag geloven.
Ik ben spelletjes voor kinderen van 3 tot 12 jaar aan het bedenken, want 20 maart hebben we bij de Dutchclub sportdag en ik zit sinds kort in de sportcommissie. Het gebeurd natuurlijk allemaal buiten en je hoeft over het weer niet in te zitten (op dit moment ongeveer 33 graden). Het moeten echte Nederlandse spelletjes worden, zoals sjoelen en koekhappen.
Ook hebben Bonne en ik onze eerste “Bangla”les gehad, we willen de taal in ieder geval een beetje kunnen verstaan, maar het is moeilijk. We kunnen al tot 10 tellen in het Bangla, en dat heb je hier heel vaak nodig!!! We hebben met 6 personen van de Dutchclub een onderwijzeres ingeschakeld en hebben om de beurt bij iemand thuis, 1x in de week les.
Maandag kwam mijn houseboy ziek binnen, ik vroeg wat er aan de hand was en hij zei dat hij last van zijn longen had en bloed in de ontlasting. De volgende vraag is natuurlijk, ben je daarmee naar de dokter geweest, nee: want dat is te duur. Ze gaan hier naar een soort “medicijnman” op de hoek van de straat en die geeft met gemak alle medicijnen mee (zoals ik slaaptabletten voor muggenprikken), hij slikte 9 medicijnen en kreeg nota bene 45 mg. Predniselon per dag! Er was zonder enig onderzoek de ziekte van Crohn geconstateerd. We zijn toen direct ingestapt, naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Dat werkt dan als volgt: iedereen die zich in laat schrijven betaald ong. 10 euro, dan wordt je naar een specialist doorgestuurd en alles wat dan volgt moet je eerst betalen, bloedonderzoek (weer betalen) longfoto (idem) en een endoscopie (ook weer) alles met elkaar kostte het 80 euro (in Nederland een lachertje), maar dat is hier een dik maandsalaris. Thuisgekomen is hij op het logeerbed gaan liggen, maar hij was zo gespannen, dat ik de hulp van Sabiena (die is arts) heb ingeroepen en die heeft hem gerustgesteld ,beluisterd en alles nog even uitgelegd. Hij is helemaal blij, maar bij ons is het ondenkbaar dat als je ziek bent, je niet naar de dokter kan (alhoewel in Nederland is ook het e.e.a. verandert). Van de arts krijg hij zetpillen mee om helemaal leeg! te zijn en de volgende dag had hij een endoscopie. Hij kreeg een operatiejasje en broek aan en moest toen gewoon weer in de wachtkamer zitten om op zijn beurt te wachten. De uitslag was verder goed, alleen een kleine ontsteking op zijn endeldarm en die is met een kuurtje snel verholpen. Hij was heel opgelucht en een ervaring rijker, want iedereen komt hier niet zomaar in een ziekenhuis een hele belevenis voor hem (voor mij ook een beetje, want alles gaat anders en niets op afspraak, dus veel wachten).
Dinsdagmorgen hebben we Sabiena’s ouders (om 6.30 uur!) naar het vliegveld gebracht (dat is nooit een leuk klusje) en ondanks de beperkingen (i.v.m. onlusten) hebben ze toch 6 hele mooie dagen gehad en hebben we ook nog even een bootreisje gemaakt en natuurlijk winkelen.
Vrijdagmorgen had Timo (6 jaar en zoon van mijn neef) een sportdag op de Amerikaanse school (hij zit op deze school). Op het onderdeel hardlopen 200 meter, is hij 2e geworden van de 6,7 en 8 jarigen. Dus een hele prestatie.
Hij is supertrots op zijn medaille.
Groetjes uit Dhaka en tot mails.