Eid

Niet een geheel onbekend fenomeen, maar vrijdag begint hier de Eid.
Dat is het einde van de Ramadan en dat houdt in dat iedereen naar zijn geboorteplaats gaat (Dhaka is uitgestorven) en de familie schaft vaak een koe aan en die wordt geslacht om met zijn allen op te eten. Ook familie die in het buitenland woont en werkt komt speciaal over.
Nu was het de bedoeling, dat wij vrijdagmorgen met Pieter en Sabiena en 2 collega’s naar Bandarban zouden vertrekken voor 4 nachten per auto. Doch dit wordt ons van alle kanten afgeraden, omdat stapvoets wordt gereden over een afstand waar je normaal 7 uren over doet en waar vorig jaar sommigen 20 uur onderweg zijn geweest en de benzinepompen waren leeg. Maar we moeten ook weer terug en dan zit je in dezelfde file. Dus Bonne en ik hebben besloten, lekker in en om het huis te blijven, lekker even bij het zwembad van de Dutchclub.
En het ligt in de bedoeling dat we even naar mijn houseboy zijn geboorteplek gaan, omdat ook zijn broertje (22 jaar) over is uit Saoedie Arabië. Maken we de eid ook nog even van dichtbij mee. De suiker is duurder in verband met de eid (hier worden echt hele zoete dingen klaargemaakt) en voor de 10 eurocent minder staan er rijen potentiële kopers, die 2 kilo per persoon kunnen kopen. Het is hier nu een run op eten, nieuwe kleding en cadeautjes, het lijkt wel gratis. Maar ik denk dat het een beetje te vergelijken is met de dagen voor Kerst bij ons, ook dan kunnen de winkels het niet aanslepen. Dan de vrijdag (de eerste vrije dag) dan verplaatst heel Dhaka zich. Probeer je voor te stellen een stad zo groot als de provincie Utrecht met 16 miljoen! inwoners en 450.000 geregistreerde riksja’s (volgens betrouwbare bronnen is het totale aantal 2 miljoen). Nog een bijkomstigheid is dat het autopark in Dhaka per dag! met ongeveer 3000 auto’s vermeerderd wordt. Dus verkeer en wegen is een immens probleem.
Sabiena belde net (op weg naar Bandarban) en over de eerste 10 kilometer hadden ze 3 uur gedaan. Het is hier de bedoeling dat de meeste (en dat zijn er veel) Banglas naar hun geboortedorp gaan en daar met de familie de dagen doorbrengen met veel bijpraten en eten. Vaak hebben ze al maanden een koe bij huis staan en die wordt voor deze dagen geslacht en werkelijk alles van de koe wordt gebruikt.
We houden jullie op de hoogte, tot mails vanuit Dhaka.