Bezoek aan het lepra hospitaal

Ook deze keer ben ik weer goed aangekomen en alles volgens het boekje, alleen knapte het handvat van de handbagage (op wielletjes). In Düsseldorf stond ik boven aan de trap en de bagage lag beneden, dus verder maar aan het handvat gedragen en je snapt het: er zat natuurlijk (te) veel in. Maar met een erg behulpzame man uit Dubai is alles weer gelukt. Het weer is heerlijk, zo nu en dan een buitje. Dat velen nog niets van ons vernomen hebben ligt aan het (geweldige) internet systeem hier, de computerman is even langs geweest en het blijkt dat als je de computer meeneemt naar Nederland er een signaal verandert en dat werd hier niet omgezet, dus niet bellen en geen internet. Vorige week woensdagmorgen ben ik aangekomen en zondag met Sabiena en de kinderen (Timo en Bente hebben al schoolvakantie) vertrokken naar Nilphamari, in Noord Bangladesh, tegen de grens van India. Zondagmorgen stonden we om 8.00 uur op het treinstation (de vliegtickets voor deze dagen waren uitverkocht) en natuurlijk had de trein vertraging en we vertrokken om 9.30 uur (moet kunnen) en na een reis 1e klas kwamen we 9 uur later op de plaats van bestemming aan. We waren de enige blanken in de trein, dus een bezienswaardigheid. Eerst even iets over Sabiena haar werk, dan weten jullie een beetje wat de bedoeling van deze trip was…..
Sabiena is met een nieuwe baan begonnen. Binnen een lepra onderzoeksproject van de Erasmus Universiteit moet zij onderzoek doen naar de invloed van sociale contacten en sociaal-economische omstandigheden op de overdracht van lepra. In Nilphamari in het Noord-Westen van Bangladesh, waar nog relatief veel lepra voor komt, heeft “The Leprosy Mission Bangladesh (TLMB)” een uitgebreid lepra project. Er is een netwerk van kleine klinieken waar lepra patiënten behandeld worden en van waaruit ze thuis bezocht worden voor voorlichting en onderzoek van contacten. Daarnaast is er een speciaal ziekenhuis waar lepra patiënten behandeld en geopereerd kunnen worden. In het ziekenhuis kunnen de patiënten ook terecht voor fysiotherapie, revalidatie en voorlichting over hoe om te gaan met de afwijkingen ontstaan door de ziekte. Binnen dit project van TLMB wordt het onderzoek van de Erasmus Universiteit uitgevoerd waar Sabiena sinds kort aan mee werkt. Het doel van het onderzoek is om kennis te vergaren over de manier waarop overdracht van lepra plaatsvindt en naar maatregelen om overdracht te voorkomen.
Het gebied in het Noord Westen van Bangladesh is een plattelands gebied met veel armoede. Als introductie heeft Sabiena een dorpje en een arme wijk van een stadje bezocht waar een aantal lepra patiënten wonen. In de stadswijk woonden mensen met een mogelijk Pakistaanse afkomst die al sinds 1971, de onafhankelijkheid van Bangladesh, een vluchtelingen status hebben. Deze mensen leven zeer armoedig in een soort sloppenwijken omdat ze geen nationaliteit hebben en daardoor weinig tot geen rechten. Toch wel een erg trieste situatie binnen een verder al zeer armoedig gebied.
Wij hebben daar overnacht in een “guesthouse”; alles was daar “back to basic”, oftewel het was schoon en al het noodzakelijke was er, maar beslist geen luxe. We hadden er veel huisdieren, zoals mieren in bed, kakkerlakken, hagedissen en vergeet de muggen ook niet. Tussen de middag en ‘s avonds was het eten steeds hetzelfde (maar wel smakelijk), witte rijst, kip, een linzenpapje voor over de rijst en komkommer met tomaat, dus wij waren er aan het “Sonjabakkeren”. Het was een heel groot afgezet gebied met allemaal huisjes waar het meeste personeel woonde en het hospitaal gevestigd is, ook hele grote stukken bouwgrond waar ze alle groente en rijst zelf verbouwden. Er woonde al 8 jaar een Zwitserse familie met 4 kinderen, tussen de 3 en 11 jaar. Ze gaven de kinderen zelf les en de vader was chirurg in het ziekenhuis. Zij deden dit werk uit christelijke overtuiging, ik heb er heel veel respect voor, maar zou het zelf niet kunnen. Het oudste meisje vertelde mij dat ze zo graag een keer een verjaardagsfeestje met leeftijdgenootjes wilde en ze vond zwemmen zo leuk maar dat kon daar in de buurt nergens! De keuken van het hospitaal was heel primitief, de patiënten kregen rijst en groente en de heel erg zieken melk en een banaan om aan te sterken!.Het is erg moeilijk om op papier te zetten wat je daar aantreft, je mist de geur en de hitte (20 man opgepropt op een zaaltje zonder airco!), in het hospitaal lagen op het moment dat wij er waren 100 patiënten. We hebben een rondleiding gehad en de mensen zijn vreselijk vriendelijk en willen heel graag op de foto. De eerste mevrouw die mij een hand gaf, mistte haar vingers en duim, dan denk je bij jezelf, o ja ik ben hier in een leprahospitaal. Dinsdagavond hebben we de kinderen wakker gemaakt en om 23.30 vertrok de nachttrein, met ons erin, weer naar Dhaka. Een mooie coupe met 3 bedden, ik sliep op het bovenste bed (dus nachtelijke wc tripjes kun je wel vergeten), en ik kan je vertellen dat het slapen in hele kleine stukjes gaat, want als je weer stopt bij een station en weer optrekt ben je blij dat je nog op bed ligt. Woensdagmorgen om 8.30 stonden we weer in Dhaka op het station en de chauffeur van Sabiena stond ons al op te wachten. Het was een ervaring waar je eigenlijk geen woorden voor hebt, maar ik ben heel blij dat ik mee geweest ben.
Tot mails,
Groetjes Bonne en Hilly